Canada: Het Engelse Dominion

Wat is het Engelse dominion?

Het Engelse dominion verwijst naar de periode in de geschiedenis van Canada waarin het land een dominion was van het Britse Rijk. Dit betekent dat Canada een zelfbesturende kolonie was binnen het Britse Rijk, met een eigen regering en wetgevende macht.

De oprichting van het Engelse dominion

Het Engelse dominion werd opgericht op 1 juli 1867 met de goedkeuring van de British North America Act. Deze wet creëerde de Dominion of Canada, bestaande uit de provincies New Brunswick, Nova Scotia, Ontario en Quebec. Later sloten ook andere provincies zich aan bij het dominion.

Kenmerken van het Engelse dominion

Als een Engels dominion had Canada een grote mate van autonomie en zelfbestuur. Het land had zijn eigen grondwet en kon wetten aannemen zonder tussenkomst van het Britse parlement. Canada had ook zijn eigen premier en kabinet, die verantwoordelijk waren voor het bestuur van het land.

Hoewel Canada een dominion was, behield het nog steeds de banden met het Britse Rijk. De Britse monarch was het staatshoofd van Canada en vertegenwoordigd door een gouverneur-generaal. Canada nam ook deel aan het Britse Gemenebest, een samenwerkingsverband van voormalige Britse koloniën en dominions.

Het einde van het Engelse dominion

Hoewel Canada nog steeds deel uitmaakt van het Gemenebest, verloor het officieel zijn status als dominion in 1982 met de goedkeuring van de Canada Act. Deze wet maakte Canada volledig onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk en vestigde het als een soevereine staat.

Het Engelse dominion was een belangrijke fase in de geschiedenis van Canada, waarin het land zijn eigen identiteit en bestuur ontwikkelde binnen het kader van het Britse Rijk. Vandaag de dag is Canada een onafhankelijke natie met een rijke culturele diversiteit en een sterke economie.