Lazarushuis: Een toevluchtsoord voor de melaatsen

Wat is een lazarethuis?

Een lazarethuis, ook wel bekend als een melaatsenhuis, is een instelling die vroeger werd gebruikt om mensen met lepra op te vangen en te verzorgen. Lepra, ook wel melaatsheid genoemd, is een besmettelijke ziekte die de huid, zenuwen en slijmvliezen aantast. In de middeleeuwen werden melaatsen vaak verstoten uit de samenleving en gedwongen om te leven in afgelegen lazaretten.

De functie van een lazarethuis

Een lazarethuis diende als een toevluchtsoord voor melaatsen, waar ze konden wonen en de nodige medische zorg konden ontvangen. Deze instellingen waren vaak gevestigd buiten de stadsmuren, op afgelegen locaties om de verspreiding van de ziekte te voorkomen. Melaatsen werden geïsoleerd van de rest van de samenleving om verdere besmetting te voorkomen.

Leven in een lazarethuis

Het leven in een lazarethuis was zwaar en geïsoleerd. Melaatsen werden gescheiden van hun familie en vrienden en moesten hun dagen doorbrengen met andere zieken. Ze werden vaak verstoten en gediscrimineerd vanwege de angst voor besmetting. In het lazarethuis ontvingen ze medische behandelingen, zoals wondverzorging en pijnverlichting, maar er was geen genezing voor lepra.

De rol van religie

Religie speelde vaak een belangrijke rol in lazarethuizen. Veel van deze instellingen werden beheerd door religieuze ordes, zoals kloosters. Monniken en nonnen zorgden voor de melaatsen en boden hen spirituele begeleiding. Ze geloofden dat het verzorgen van de zieken een daad van naastenliefde was en dat het hen dichter bij God bracht.

De verandering in de moderne tijd

In de moderne tijd is lepra gelukkig goed te behandelen met antibiotica, waardoor het niet langer nodig is om melaatsen te isoleren in lazaretten. De meeste lazarethuizen zijn dan ook gesloten of hebben een andere functie gekregen. Toch blijft de geschiedenis van deze instellingen een belangrijk onderdeel van de medische en sociale geschiedenis.